Victoria Kielland, Kenneth Moe og Sondre Midthun har det til felles at dei alle har to publiserte titlar bak seg. Kielland har skrive kortprosasamlinga I lyngen (2013), som vart nominert til Tarjei Vesaas’ debutantpris, og romanen Dammyr kom i år. Kenneth Moe fekk Tarjei Vesaas’ debutantpris for romanen Rastløs frå 2015 og er alt no ute med romanen Det åpenbare. Sondre Midthun debuterte med kritikerroste Kom aldri nærmere i 2011. Bok nummer to har teke si tid å skrive, men no kjem den etterlengta Farvel til alt dét.
Alle kjenner myten om den vanskelege andreboka. Med debuten skal ingen forventningar verte innfridde, det er nok at ein har greidd å verte akseptert for utgjeving. Alvoret kjem kanskje fyrst med tittel nummer to. Er det difor så mange tykkjer bok to er vanskelegare å skrive enn debuten? Og er det rett at det også er mindre merksemd blant litteraturmeldarane når andreboka kjem?
På den andre sida: Med to bøker ute kan ein søkje om medlemskap i Forfattarforeininga. Kva endrar seg med andreboka? I eigne augo og i augo til andre og i måten ein ser på skrivelivet på? Møt Kielland, Moe og Midthun i samtale med forfattarkollega Johan Harstad.
Wergeland Litteraturhuset Victoria Kielland, Kenneth Moe, Sondre Midthun og Johan Harstad